Δύο άνεργοι και πάμφτωχοι ηθοποιοί ακροβατούν στη λεπτή γραμμή που χωρίζει το ξέφρενα κωμικό και το σπαρακτικά τραγικό. Ως έκπτωτοι δανδήδες ζουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας σ' ένα παγωμένο λονδρέζικο διαμέρισμα που θυμίζει χωματερή, αλλά δεν βρίσκουν παρηγοριά ούτε στις απεγνωσμένες αλκοολικές αποδράσεις τους ούτε στη λυτρωτική ανία της επαρχίας στην οποία καταφεύγουν για μια περιπετειώδη εκδρομή. Αντλώντας από τη ζωή του, ο Ρόμπινσον σκαρφίστηκε ίσως τους πιο καλογραμμένους διαλόγους (κι ένα μοναδικό φινάλε) στην ιστορία του βρετανικού σινεμά γι' αυτούς τους δυο συναρπαστικούς χαρακτήρες που βρίσκονται στο χείλος της ανυπαρξίας, διαρκώς μεθυσμένοι και μαστουρωμένοι. Ο Ρίτσαρντ Γκραντ σκορπίζει τη μια σαρδόνια ατάκα μετά την άλλη και αποτελεί έναν από τους βασικούς λόγους για τους οποίους αυτή η αλησμόνητη ταινία αποτελεί το απόλυτο cult δημιούργημα της μοντέρνας βρετανικής οθόνης.