Μία από τις πιο σημαντικές και ώριμες ταινίες του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν (και η πιο αισιόδοξη), αλλά και μία από τις 10 καλύτερες ταινίες της ιστορίας του κινηματογράφου . Η ταινία καταπιάνεται με τα προσφιλή θέματα του μεγάλου δημιουργού: τις σχέσεις του ζευγαριού, την έλλειψη επικοινωνίας, τη ζωή, την ευτυχία, τις αναμνήσεις, το θάνατο .

«Άγριες φράουλες» ο ελληνικός τίτλος με τον σουηδικό «Smultronstaallet» να παραπέμπει στην τοποθεσία όπου φυτρώνουν οι άγριες φράουλες, στη Σουηδία, τα καλοκαίρια . Το καλοκαίρι είναι ένα προσφιλές μοτίβο του Μπέργκμαν, καθώς μοιάζει να σηματοδοτεί για εκείνον την εποχή που εξαγνίζει τον άνθρωπο από ενοχές και υπαρξιακές αγωνίες .

Ο ίδιος ο Μπέργκμαν διατείνεται ότι η σύλληψη του σεναρίου έγινε κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του όταν, σε μια στάση στην πόλη Ουψάλα, αντίκρισε το σπίτι της γιαγιάς του . Τότε ήταν που σκέφτηκε πόσο ωραία θα ήταν να μπορούσε να μπει στο σπίτι, να τα βρει όλα όπως ήταν στα παιδικά του χρόνια και μετά, ανοίγοντας μια πόρτα, να βρεθεί ξανά στο σήμερα . Εν τέλει, η ιδέα αυτή έγινε σενάριο, το οποίο έγραψε μέσα σε ένα νοσοκομείο.

Ο πρωταγωνιστής της ταινίας δεν είναι άλλος από τον Βίκτορα Σιέστρομ, τον σημαντικότερο σκηνοθέτη βωβού κινηματογράφου της Σουηδίας, τον οποίο ο Μπέργκμαν θεωρούσε μέντορά του. Μάλιστα, η άμαξα που μεταφέρει το φέρετρο (στον πρώτο εφιάλτη του πρωταγωνιστή) παραπέμπει στην ταινία του Σιέστρομ «Η Άμαξα Φάντασμα», την οποία ο Μπέργκμαν χαρακτήριζε ως «ταινία των ταινιών» και αποτελούσε πηγή έμπνευσής του για κάθε κινηματογραφικό του έργο.