Οξάνα Καρπόβιτς, Καναδάς, Γαλλία, Ουκρανία, 2024, 93'

Δύο πραγματικότητες αντιπαρατίθενται: η μία αφορά την κατάσταση των Ουκρανών (που αποκαλύπτεται κυρίως μέσα από εικόνες των κατεστραμμένων ή εγκαταλελειμμένων σπιτιών τους), πολιτών που αντιστέκονται όπως μπορούν στη βία του πολέμου ∙ η άλλη αφορά τις κτηνωδίες που διαπράττει ο ρωσικός στρατός. Η δεύτερη αποκαλύπτεται μέσα από off αφήγηση –πάνω σε ήσυχα σπαρακτικές εικόνες απ’ τις πόλεις που επλήγησαν περισσότερο απ’ την εισβολή–, με συνομιλίες απλών Ρώσων στρατιωτών στην Ουκρανία που τηλεφωνούν στους φίλους και τους συγγενείς τους στη Ρωσία. Αυτές οι συνομιλίες έχουν υποκλαπεί και στη συνέχεια δημοσιοποιήθηκαν στο διαδίκτυο από την ουκρανική υπηρεσία πληροφοριών. Το ανατριχιαστικό Κλεμμένες κουβέντες θα έδινε υλικό σε μια σοβαρή κοινωνιολογική ή ψυχολογική μελέτη του πώς η ιδεολογία προκαλεί ηθική και συναισθηματική ακαμψία σε κοινούς κατά τ’ άλλα ανθρώπους. Πρόκειται για ένα –εικαστικά σπουδαίο– ντοκιμαντέρ, το οποίο σου μεταδίδει ατόφιο τον ζόφο του πολέμου και το πώς αποκτηνώνεται ο άνθρωπος μέσα σ’ αυτόν, χωρίς να σου δείξει ούτε καν μια μικρή πληγή, μια τόση δα αμυχή.

Oksana Karpovych, Canada, France, Ukraine, 2024, 93'

A juxtaposition of two realities; one about the conditions of the Ukrainians (revealed mainly through images of their wrecked or abandoned homes) who fight any way they can against the war violence, and the other one about the atrocities committed by the Russian army. The latter is unveiled utilizing voice-off – telephone conversations of ordinary Russian soldiers in Ukraine with their friends and family in Russia – over mutely heart-wrenching images of the cities that were affected the most by the invasion. These conversations have been intercepted and were made public on the internet by the Ukrainian Secret Service. This disturbing film could provide the material for a serious sociological/psychological study in regard to how ideology evokes moral and emotional rigidity to otherwise common people. A visually remarkable documentary that purely conveys the brutality of war, and how a human being can turn into a monster within its constraints, without the goodness bleeding through even a little; not even from the tiniest of scratches.