Νταμιάν Μανιβέλ, Γαλλία, 2022, 78΄

Ασκώντας ξεκάθαρη κριτική στη χριστιανική εικονογραφική παράδοση του «Λευκού Μεσσία», ένας ριζοσπάστης εικονοκλάστης παρουσιάζει μια αισθητηριακή κινηματογραφική εμπειρία, η οποία ακολουθεί μια μαύρη Μαρία Μαγδαληνή σ’ ένα μυστικιστικό ταξίδι, μετά τον θάνατο του Ιησού. Αποτραβηγμένη από τον κόσμο, μια καταβεβλημένη φιγούρα με λευκά μαλλιά ξεκινά την ενδοσκόπηση κι έπειτα στρέφεται προς τα έξω, στα τρίσβαθα του δάσους, τρώγοντας μούρα, πίνοντας το νερό της βροχής και πλαγιάζοντας ανάμεσα στα δέντρα. Ακολουθώντας την παράδοση (και ευαισθησία) του slow cinema, αυτός ο ημι-μεταφυσικός διαλογισμός παρουσιάζει τις τελευταίες επώδυνες μέρες της Μαρίας πάνω στη γη, με ανατριχιαστική φυσικότητα και σκοτεινό ερωτισμό.

Damien Manivel, France, 2022, 78΄

Openly confronting the Christian iconographic tradition of a “White Savior,” a radical iconoclast presents a mystic and sensorial cinematic experience, following a black Mary Magdalene on a meditative journey after the death of Jesus. Withdrawn from the world, a white-haired devastated figure turns inwards and then deep into the forest, eating berries, drinking water from the rain, and sleeping among the trees. Building on the tradition (and sensibility) of slow cinema, this quasi-metaphysical meditation renders Mary’s agonized final days on earth with eerie physicality and tenebrous eroticism.