Last Lost
ΗΠΑ, 1996, 14'
Μια υπνωτιστική παραβολή για την ενηλικίωση σ’ έναν ολοένα και πιο ρευστό κόσμο με ευμετάβλητες συνθήκες, «βρίσκεται» κρυμμένη στα κομμάτια ενός φιλμ για την εγχώρια αγορά, όπου παρουσιάζονται οι ακραίες περιπέτειες ενός χιμπατζή στο Κόνι Άιλαντ. Τα θραύσματα αυτά που μοιάζει να έχει μαγνητίσει η τρικέζα, αφηγούνται μια νέα ιστορία, με δάνεια από το κινηματογραφικό λεξιλόγιο του ανάλαφρου πρωτοτύπου φιλμ και μέσα από την ανάδειξη των λεπτομερειών που διαφαίνονται σε δεύτερο πλάνο. Η εικόνα επιβραδύνει τη φευγαλέα δράση και μεταβάλλει την ψυχολογία του κάδρου. Μια ταινία στο πνεύμα του βωβού, η οποία επιχειρεί να μιλήσει δίχως λέξεις, με τον τρόπο των ονείρων. (Ιβ Χέλερ)
USA, 1996, 14'
A hypnotic parable about coming of age in a shifty world of slipping terms, “found” in the optically mesmerized fragments of a home market movie about a chimpanzee’s high adventures at Coney Island. A new story is rendered from the filmic vocabulary of the lighthearted original by moving in on background details, slowing down fleeting actions and shifting the psychology of the frame. A silent film in spirit, trying to speak without words, like some dreams. (Eve Heller)
Her Glacial Speed
ΗΠΑ, 2001, 4΄
«Ακούσιες νοηματικές συστοιχίες ξεπροβάλλουν στο συνειδητό, σε έναν τόπο που ανοίγεται πέρα από τον συμβατικό χρόνο. Η θεώρηση αυτή εξελίσσεται σε αυτο-εκπληρούμενη προφητεία. Ένας απροσδόκητος εσωτερικός χώρος ξεδιπλώνεται και γίνεται απτός μέσα από ένα τραύμα που παραμένει απροσδιόριστο. Όλος ο κόσμος μέσα από ένα δάκρυ γάλακτος» (Ιβ Χέλερ).
USA, 2001, 4΄
“Unwitting constellations of meaning rise to a surface of understanding at a place outside of worldly time. This premise becomes a self-fulfilling prophecy. An unexpected interior unfolds, made palpable by a trauma that remains abstract. The world as seen in a teardrop of milk.” (Eve Heller)
Astor Place
ΗΠΑ, 1997, 10΄
«Οι περαστικοί στο Astor Place της Νέας Υόρκης λένε πολλά χωρίς να μιλούν, καθώς παρατηρούμε τις κινήσεις τους μέσα από το τζάμι της βιτρίνας ενός ντάινερ. Ήθελα να καταγράψω την αυτοσχέδια χορογραφία του δρόμου, τον χορό των βλεμμάτων και το αίνιγμα των ταυτοτήτων. Η ταινία αυτή είναι επηρεασμένη από τη δουλειά των Αδελφών Λυμιέρ και αποσκοπεί στο να διαρρήξει την αυθεντία της στατικής κάμερας και να θέσει το ερώτημα του ποιος παρακολουθεί ποιόν» (Ιβ Χέλερ).
USA, 1997, 10΄
“Passersby at Astor Place in New York City speak silent volumes as they move by the mirrored surface of a diner window. I wanted to capture the unscripted choreography of the street, its dance of gazes and riddle of identities. This film is informed by the work of the Lumiere brothers, with an eye to permeating an authority of the static camera and establishing a question as to who is watching whom.” (Eve Heller)
Behind This Soft Eclipse
ΗΠΑ, 2004, 10΄
Φανταζόμουν μια συνεργασία ανάμεσα σε παράλληλους κόσμους ή κάποιο είδος διπλής συνείδησης, με μια αίσθηση υλικής υπόστασης και την αινιγματικότητα της απουσίας. Το σώμα της ταινίας στηρίζεται σε μια ραχοκοκκαλιά από αλληλένδετες αντιθέσεις: αρνητικοί και θετικοί χώροι, πρωινές και βραδινές λήψεις, στοιχεία υποβρύχια και στην επιφάνεια του νερού. Το κατ γίνεται πάνω στην κίνηση, ενώ η ποιότητα του φωτός, άλλοτε ήπια και άλλοτε παράταιρη, αποτυπώνει την λεπτεπίλεπτη δουλειά που απαιτείται για τη διατήρηση της ισορροπίας. Ένα αθέατο σταυροδρόμι απ’ όπου μόλις πέρασε κάποια που δεν περπατάει πια ανάμεσά μας. Μια ελεγεία αφιερωμένη στη Μάριον ΜακΜάχον, ιδρυτικό μέλος της Film Farm (Independent Imaging Retreat) στο Νότιο Οντάριο, όπου και γυρίστηκε η ταινία. (Ιβ Χέλερ)
USA, 2004, 10΄
I was imagining a collaboration of parallel worlds or a kind of doubled consciousness, a sense of the corporeal and the riddle of absence. The body of the film depends on a spine of interlocking contrasts in the form of negative and positive space, day and night shots, under and above water elements. These are cut on motion and qualities of light that are sometimes gentle and sometimes jarring, to convey the tender labor of hosting a balance. A crossing of paths behind the seen in the wake of one who no longer walks the curve of the world. Eclipse is an elegy for Marion McMahon who co-founded the Film Farm (Independent Imaging Retreat) in Southern Ontario, where it was produced. (Eve Heller)
Creme 21
Αυστρία, ΗΠΑ, 2013, 10΄
Τα αστέρια βραχυκύκλωσαν. Ένα σκηνικό ουράνιων σωμάτων σε κατάσταση αταξίας επανέρχεται επίμονα στο Κρέμα 21 της Ιβ Χέλερ. Ένα κράμα από αποσπάσματα ταινιών μιας άλλης εποχής και εκπαιδευτικού οπτικού υλικού, η ταινία της Χέλερ αρχίζει και τελειώνει με μια αφηρημένη εικόνα του διαστήματος, σαν να το κοιτάει κάποιος με σωληνοειδή όραση. Από τη μετεώριση ενός αστροναύτη επιστρέφουμε στη Γη· φευγαλέες σκιές ζωντανεύουν τον χώρο, ένας άντρας πασαλειμένος με λάσπη σηκώνεται στα πόδια του. Δυο μάτια ανοίγουν διστακτικά· βλέπουμε ό,τι βλέπουν. Τον βουβό ασπρόμαυρο πρόλογο ακολουθεί ο συντονισμός ήχου και χρώματος. Σύντομα αποσπάσματα μουσικής και προφορικού σχολιασμού συνυφαίνονται μέσα από τη φόρμα του ντεκουπέ· τα συνοδεύει ο απαλός ήχος των κλικ που ακούγεται καθώς εναλλάσσονται με τον ήχο των κομματιών της μαγνητοταινίας στα σημεία του μοντάζ – μια συμφωνία από κατακερματισμένες προτάσεις και τεχνητά/εξωτικά ηχητικά κολάζ.
Austria, USA, 2013, 10΄
The stars are going haywire. A vision of heavenly bodies in wild disarray recurs in Eve Heller’s Creme 21. Assembled out of found moving images procured from old features and educational movies, Heller’s film begins and ends with a tunnel vision of outer space. From the suspended state of an astronaut we return to earth, fleeting shadows animate rooms, a slime-covered man is raised to his feet. Two eyes open hesitantly; we see how they begin to see. After the silent black and white prologue, sound and color are tuned in. Brief fragments of music and spoken commentary are strung together in the form of a cut-up, accompanied by the soft audio clicks of close to a thousand tape-spliced edit points – a symphony of shattered sentences and synthetic/exotic sound collages.
One
ΗΠΑ, Αυστρία, 1978, 2΄
Η πρώτη μου ταινία περιέχει και το πρώτο φιλμάκι που τράβηξα στη ζωή μου, με τίτλο Ένα. Το είχα τραβήξει για το πρώτο μάθημα κινηματογράφου που δίδαξε ο Κιθ Σάνμπορν το 1978, στο Τμήμα Media Studies του Πανεπιστημίου του Μπάφαλο, όταν είχε μόλις ολοκληρώσει τις σπουδές του και δούλευε με τον Χόλις Φράμπτον. Ήμουν δεκαεπτά ετών. Στο πλαίσιο της εργασίας έπρεπε να γυρίσουμε ένα φιλμάκι Super 8 με την κάμερα στατική. Το αποτέλεσμα είναι μια ποιητική/κινηματογραφική ατάκα. Προς έκπληξή μου, είναι απόλυτα εναρμονισμένη με το στρουκτουραλιστικό πνεύμα της εποχής. (Ιβ Χέλερ)
USA, Austria, 1978, 2΄
The first film I ever made consists of the first roll of film I ever shot, entitled One. I made it for the first film class Keith Sanborn taught, in 1978 at the Department of Media Studies at the University of Buffalo, when he was a graduate student working with Hollis Frampton. I was 17. The assignment was to make a film using one roll of Super 8 film, without moving the camera. The result is a kind of poetic/cinematic one-liner. It is in tune with the structuralist spirit of the day – to my surprise. (Eve Heller)
Self-Examination Remote Control
ΗΠΑ, Αυστρία, 1981, 5΄
Μια εύθραυστη αυτοπροσωπογραφία γυρισμένη σε φιλμ Super 8 και ανεκτημένη σε φιλμ 35mm, η οποία παρουσιάζει μια ανήσυχη δεκαεννιάχρονη που δυσανασχετεί με τη δηθενιά της δουλειάς των συμφοιτητών της στο τέλος της δεκαετίας του '70 – τότε που όλοι ήθελαν να μοιάσουν στον Σταν Μπράκατζ. Γύρισα το φιλμ με τηλεχειριστήριο και κόλλησα εμβόλιμα μαύρες λωρίδες μαγνητικού φιλμ, σε μια απόπειρα καταγραφής της σύγχυσής μου. Η παράδοξη κατάσταση του να είμαι ταυτόχρονα υποκείμενο και αντικείμενο της παρατήρησης οδήγησε τελικά στη δημιουργία μιας ταινίας-αναπαραγωγής του σταδίου του ναρκισσισμού που διέπει αναπόφευκτα το πρώιμο έργο ενός φιλόδοξου καλλιτέχνη της αβαν-γκάρντ. (Ιβ Χέλερ)
USA, Austria, 1981, 5΄
A fragile Super 8 self-portait rediscovered on 35mm, made by a struggling nineteen-year-old discontented with the pseudo-Brakhagean spectacle presented by her fellow students at the end of the 1970s. I shot with remote control and intercut magnetic striped passages of black to record my quandary. The paradoxical predicament of being both subject and object in myself resulted in a film that represents a perhaps obligatory phase of cinematic narcissism in the early work of an aspiring avant-garde filmmaker. (Eve Heller)
Juice
Αυστρία, ΗΠΑ, 1982, 4΄
Μια αργή κίνηση που παρουσιάζεται σε μεγέθυνση, σε φιλμ 35mm, φέρνει στο προσκήνιο την κινητική τυχαιότητα ενός πορτρέτου του 1980, γυρισμένου με κάμερα στο χέρι και αποκλειστικά «εσωτερικό» μοντάζ. Εκείνη την εποχή διερευνούσα τη ριζοσπαστική φορητότητα και τα τεχνικά χαρακτηριστικά της κάμερας Super 8, μέσα από την απόπειρα καταγραφής της έντονης δραστηριότητας του σκύλου μου, του Τζους, καθώς παίζαμε σε μια γειτονιά του Μπάφαλο της Νέας Υόρκης. Το 2009 αντιμετώπισα το φιλμ ως ένα objet trouvé –χωρίς να επέμβω στις ιδιορρυθμίες και τα κενά της φόρμας του– τεκμηριώνοντας τη λεγόμενη «ερασιτεχνική/ φύση του μέσου και μια εκδοχή ασύνειδης κινηματογραφικής πρακτικής. (Ιβ Χέλερ)
Austria, USA, 1982, 4΄
Singing in Oblivion
Αυστρία, 2021, 13΄
Ένα θαυμάσιο οπτικό και μουσικό ποίημα, ταυτόχρονα διαχρονικό και περίτεχνα συγχρονισμένο με το ισοπεδωτικό παρόν μας. (Νικόλ Μπρενέζ)
Austria, 2021, 13΄