Χουμάν Σεγιεντί, Ιράν, 2022, 107΄

Ο Σακίμπ είναι ένας άστεγος εργάτης του μεροκάματου, ο οποίος δεν ξεπέρασε ποτέ την απώλεια της γυναίκας και του γιου του από έναν σεισμό. Ώσπου το εργοτάξιο όπου εργάζεται μετατρέπεται από τη μια μέρα στην άλλη στο σκηνικό μιας ταινίας για τις φρικαλεότητες που διέπραξε ο Χίτλερ κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Κόντρα σε όλες τις πιθανότητες, του δίνεται ένας μικρός ρόλος, ένα σπίτι και μια ευκαιρία να γίνει κάποιος. Αλλά παρόλο που η ταινία υποτίθεται πως αποτελεί μια δριμεία κριτική των δικτατορικών καθεστώτων, οι ίδιοι οι σκηνοθέτες μετατρέπονται σε δυνάστες που θα έκαναν τα πάντα για να πετύχουν τους στόχους τους. Έτσι ο Σακίμπ μεταμορφώνεται αναπότρεπτα σε ένα ανήμερο θηρίο... Ανακυκλώνοντας ένα από τα πιο διάσημα αποφθέγματα του Μαρκ Τουέιν («Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, κάνει όμως ομοιοκαταληξίες») και παραπέμποντας σ’ ένα μάλλον άγνωστο ρητό της Χάνα Άρεντ («στις δικτατορίες όλα πάνε καλά ως τα 15 λεπτά πριν την ολοκληρωτική κατάρρευση»), ένας από τους πιο πολυμήχανους δημιουργούς του ιρανικού κινηματογράφου παραδίδει ένα πολυεπίπεδο, αναστοχαστικό σχόλιο για τη δημιουργία μύθου ή ιστορίας, τα όρια της κυριότητας και της κυριαρχίας.

Houman Seyedi, Iran, 2022, 107΄

Shakib is a homeless day laborer who never got over the loss of his wife and son in an earthquake years ago. The construction site on which he works today turns out to be the set of a film about the atrocities committed by Hitler during WWII. Against all odds, he is given a movie role, a house, and a chance at being somebody. But even though the film is meant to deliver a harsh critique of dictatorships, the filmmakers themselves turn into tyrants who would do anything to achieve their goals. Shakib turns irreversibly into a terrifying monster... Reiterating one of Mark Twain’s most famous quotes (“History doesn’t repeat itself, but it often rhymes”) and alluding to an obscure saying by Hana Arendt (“in dictatorships, everything goes well up until 15 minutes before total collapse”), one of the most prolific figures in Iranian cinema delivers a multi-layered, self-reflective comment on making myth or history, on the boundaries of authorship and authority.