Μανί Κολ, Ινδία, 1973, 81'

Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ένα μικρό συνεργείο καταφθάνει σε ένα χωριό της περιφέρειας του Ρατζαστάν στη βορειοδυτική Ινδία. Επικεφαλής είναι o σκηνοθέτης Μανί Κολ, μια εμβληματική φιγούρα του ινδικού arthouse κινηματογράφου, ο οποίος ήταν αποφασισμένος να διασκευάσει για τη μεγάλη οθόνη μια κλασική ιστορία φαντασμάτων – αλλά χωρίς σενάριο, με βασικό οδηγό το στοιχειωμένο του μυαλό. Γυρισμένη σε μια χειροκίνητη Bolex, με νυχτερινό, αργό φιλμ 16mm και την ενεργή συμμετοχή των κατοίκων του χωριού (οι οποίοι δεν θα χρησιμοποιούσαν ηλεκτρικό ρεύμα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων και προθυμοποιήθηκαν να ασβεστώσουν κάθε γωνιά που θα φαινόταν στην οθόνη), η ιστορία για τον έρωτα μιας νεαρής νύφης και ενός στοιχειού που παίρνει τη μορφή του συζύγου της έχει μείνει στον χρόνο ως μνημείο εικαστικής αρτιότητας· ταυτόχρονα, αποτελεί μοναδικό παράδειγμα του πώς η επινοητικότητα μπορεί να υπερνικήσει την ένδεια και του πώς το μοναχικό δημιουργικό όραμα μπορεί (και οφείλει) να συναντήσει τη συλλογική δράση.

Mani Kaul, India, 1973, 81'

In the early 1970s, a small film crew arrived in a village in the state of Rajasthan in northwest India. It was headed by director Mani Kaul, an iconic figure of Indian arthouse cinema, who was determined to adapt a classic ghost story for the big screen – but without a script, guided mainly by his haunted mind. Shot with a handheld Bolex, with a slow, 16mm night film and the active participation of the villagers (who refrained from using electricity during the shoot and offered to whitewash every corner that would be visible on screen), the story of the love of a young bride and a ghost that takes her husband’s form has survived through time as a monument of artistic perfection; it is also a singular example of how ingenuity can overcome indigence and how the unique creative vision can (and must) meet collective action.