Τάκης Κανελλόπουλος, Ελλάδα, 1975, 72'

Έξι ιστορίες που τις συνέχει ο ίδιος κυριακάτικος, μελαγχολικός τόνος, και η αίσθηση ότι η εποχή της ευγένειας και της ελπίδας έχει παρέλθει: ανάμεσα στα πρόσωπα της καλειδοσκοπικής αυτής της ταινίας, ένας αμαξάς αναζητά μάταια αγώι, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι πλανιέται στο πάρκο, ένας άντρας αφήνει λουλούδια στη μνήμη του νεκρού φίλου του και μια γυναίκα περιμένει διακαώς ένα γράμμα. Στην πρώτη του ταινία μετά την πτώση της δικτατορίας, μες στον αναβρασμό του πολιτικού κινηματογράφου, ο Κανελλόπουλος αποδεικνύεται με το Χρονικό μιας Κυριακής αντισυμβατικός, αταλάντευτα πιστός στο προσωπικό του όραμα, παρουσιάζοντας μια λυρική ταινία εστιασμένη στις μικρές ήττες, στα ταπεινά όνειρα και στον υπόκωφο λυγμό της καθημερινότητας. Χωρίς διαλόγους, μονάχα με τη φωνή ενός αφηγητή να ιστορεί τα πάθη των ηρώων και τη μουσική της Ελένης Καραΐνδρου να ντύνει τα άψογα φωτογραφημένα κάδρα, η ταινία ξεχωρίζει στη φιλμογραφία του σκηνοθέτη.

Takis Kanellopoulos, Greece, 1975, 72'

Six stories threaded with the same melancholy Sunday mood and a sense that the era of decency and hope is no more. The characters of this kaleidoscopic film include a coachman hopelessly seeking a fare, an elderly couple wandering through a park, a man laying flowers in memory of his dead friend, and a woman waiting endlessly for a letter to come. With Memories of a Sunday – his first film after the fall of the Greek military dictatorship, made amid the ferment of a political cinema scene – Kanellopoulos proves himself an unconventional filmmaker who stays unwaveringly true to his singular vision, presenting as he does a lyrical film focused on minor defeats, modest dreams, and the muffled miseries of daily life. Stripped of all dialogue, with only the voice of a narrator on hand to speak of the leads’ suffering, and with music by Eleni Karaindrou adorning the exquisitely framed shots, this film stands tall in the director’s oeuvre.