Τομάζο Σανταμπρότζιο, Κούβα, Ιταλία, 2023, 119'

Σε μια Κούβα εγκλωβισμένη στο παράδοξο πάντρεμα της ομορφιάς με τον μαρασμό, τρεις γενιές-σύμβολα του χθες, του σήμερα και του αύριο, σημαδεύονται ανεξίτηλα από το όνειρο της μετανάστευσης και το κόστος της εξορίας. Μια ηλικιωμένη διαβάζει επιστολές του νεκρού συζύγου της από τον καιρό που εκείνος πολεμούσε το ’80 στην Ανγκόλα. Ένα ερωτευμένο ζευγάρι διαπραγματεύεται τον επικείμενο αποχωρισμό όταν η κοπέλα αποκτά βίζα εργασίας για την Ευρώπη. Δύο εννιάχρονοι αχώριστοι φίλοι ονειρεύονται να παίξουν παρέα για τους Yankees της Νέας Υόρκης. Με σημείο αναφοράς το εμβληματικό Είμαι η Κούβα, την ποιητική δύναμη ενός πανέμορφου ασπρόμαυρου κάδρου και ερασιτέχνες ηθοποιούς που δεν έχουν ξαναπαίξει σε ταινία, ο πρωτοεμφανιζόμενος Ιταλός Τομάζο Σανταμπρότζιο αποφεύγει επιδέξια την παγίδα του εξωτισμού, παραδίδοντας ένα ανθρωποκεντρικό πορτρέτο της σημερινής Κούβας, το οποίο μοιάζει διαχρονικό και άχρονο μαζί.

Tommaso Santambrogio, Cuba, Italy, 2023, 119'

Somewhere in Cuba, a country trapped in the paradox of blending beauty with decadence, three generations serve as indelible symbols of the past, present, and future, each profoundly marked by the dream of emigration and the burdens of exile. An elderly woman reads letters from her late husband written during his time serving in the war in Angola in the 1980s. A couple that is deeply in love finds themselves at a crossroads when the woman secures a work visa for Europe. Meanwhile, two inseparable nine-year-old friends dream of playing together for the New York Yankees. With the iconic Soy Cuba as its reference point, the poetic potency of a beautifully framed black-and-white canvas, and amateur actors who have never appeared in a film before, debutant Italian director Tommaso Santambrogio deftly avoids the trap of exoticism. Instead, he delivers a human-centric portrait of contemporary Cuba that feels both timeless and eternal.