Ζουάου Πέδρου Ροντρίγκεζ, Πορτογαλία, 2000, 87'

Ο Σέρζιου είναι ένας ομοφυλόφιλος νέος άντρας που εργάζεται τις νύχτες ως ρακοσυλλέκτης σε μια μεγάλη πόλη. Ζει με τον σκύλο του, είναι μοναχικός, δεν έχει εραστή, οικογένεια ή φίλους. Ωστόσο, δίνει την εντύπωση ότι συμβιώνει μονίμως με μια τεράστια επιθυμία, η οποία νομοτελειακά θα ανατρέψει την ηθελημένη απομόνωσή του. Ή μήπως όχι; Κάπου ανάμεσα στον Πιερ-Πάολο Παζολίνι (χωρίς την έντονη πολιτική/μαρξιστική διάσταση), τον Πέδρο Αλμοδόβαρ (χωρίς το έντονο εικαστικό στιλιζάρισμα), τον Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ και την οριακή λογοτεχνία του Ζαν Ζενέ, το φιλμ του Ζουάου Πέδρου Ροντρίγκες βυθίζεται στην άβυσσο της αστικής μοναξιάς για να ανακαλύψει εκεί ανθρώπους στοιχειωμένους από την ανάγκη για επικοινωνία, τραυματισμένους ανεπανόρθωτα από την αποτυχία να συνδεθούν πραγματικά με τους άλλους ώστε να ξεφύγουν από τη φυλακή του εαυτού τους: το μέρος όπου το κτηνώδες μοιάζει με μοναδική δυνατότητα αντιμετώπισης των «φαντασμάτων» της σάρκας.

João Pedro Rodrigues, Portugal, 2000, 87'

Sérgio is a young gay man working nights as a dustman in a large city. He lives with his dog and is a solitary soul, without a lover or family or friends. He seems, however, to nurture endlessly this colossal desire – one set, inescapably, to upend his wilful solitude. Or perhaps not? Lying somewhere between Pier-Paolo Pasolini (minus the intense political/Marxist dimension), Pedro Almodóvar (minus the intense visual styling), Rainer Werner Fassbinder, and the liminal literature of Jean Genet, this film by João Pedro Rodrigues takes a plunge into the abyss of urban loneliness, to discover there people who are haunted by the need for communication, irreparably traumatized by their failure to connect with others, to escape the prison of their own selves: that place where a descent into the bestial seems the only possible way of facing down the “phantoms” of the flesh.