Η ταινία καταγράφει την απεργία των εργατών του 1912 και θεωρείται η πρώτη στην οποία δεν υπάρχει ατομικός ήρωας, αλλά πρωταγωνιστεί το πλήθος. Αυτή η βασική καινοτομία κατέταξε τον Αϊζενστάιν σε πρώτης γραμμής σκηνοθέτη και την ταινία κλασική στην ιστορία του κινηματογράφου. Οι φορμαλιστικές αναζητήσεις, οι αισθητικοί πειραματισμοί και οι θεωρίες του για το μοντάζ εφαρμόστηκαν για πρώτη φορά στην Απεργία. Η πρακτική αυτή προκάλεσε σεισμό στη μέχρι τότε επικρατούσα κινηματογράφηση, καθώς το νόημα του φιλμ προκύπτει όχι από τη σύνδεση και τη λογική αλληλουχία, αλλά από την σύγκρουση μεταξύ των εικόνων.