Η παράσταση Παντβάλ* [Μια λοξή ματιά στο Υπόγειο], *Υπόγειο στα ρωσικά μέσω της αιχμηρής διασκευής της Ηλέκτρας Θεολόγη και της δυναμικής σκηνοθεσίας της Λίλλυς Μελεμέ έρχεται, από τις 10 Φεβρουαρίου, να αναδείξει τη σκοτεινή και αβυσσαλέα πλευρά της ψυχής του ανθρώπου, με τρόπο που δεν περιορίζεται στο παρελθόν, αλλά αγγίζει με δύναμη το σήμερα.
Στον νέο θεατρικό χώρο Art63 8 ηθοποιοί, με τον Κώστα Βασαρδάνη στον πρωταγωνιστικό ρόλο, θα μας ταξιδέψουν στον λαβύρινθο του ψυχισμού, όπου η αναζήτηση για την αλήθεια συγκρούεται με την απελπισία, την αλαζονεία και τη μοναξιά.
Στον σύγχρονο κόσμο των αντιφάσεων, των αμφισβητήσεων και της διαρκούς προσπάθειας του ανθρώπου για την, κάθε είδους, επιβίωσή του το “Υπόγειο” (1864) του Φ.Μ. Ντοστογιέφσκι παραμένει μια αστείρευτη πηγή αναζήτησης και ανατροπής.
Κόσμος γλεντάει και κόσμος πεθαίνει. Κόσμος γλεντάει την ώρα που κόσμος πεθαίνει.
Η σαμπάνια ρέει στο γλέντι όπως το αίμα ρέει στους δρόμους.
Αυτή είναι η εποχή μας.
Ένας Άνθρωπος, ένας ανώνυμος αντιήρωας, αυτοεξόριστος στο Υπόγειό του. Μοναχικός, οργισμένος, σαρκαστικός, βαθιά πληγωμένος, ευαίσθητος, οξυδερκής και ταυτόχρονα αθεράπευτα ειλικρινής, έρχεται σε μετωπική σύγκρουση με την πραγματικότητα και διεκδικεί μια σπίθα ζωής μέσα σε έναν κόσμο που τον συνθλίβει με τους κανόνες του.
Προκαλεί με πείσμα την ψυχρή λογική, επαναστατεί ενάντια σε όλες τις συμβάσεις, ουρλιάζει επίμονα την ωμή αλήθεια του. Αμφισβητεί κάθε πλαίσιο που περιορίζει την ανθρώπινη φύση, μετατρέποντας το άτομο σε καλοκουρδισμένο γρανάζι μιας μηχανής που λειτουργεί ερήμην του, στερώντας του το ισχυρότερο όπλο: την φαντασία.
Ο Άνθρωπος του Ντοστογιέφσκι αναζητώντας την αυθεντικότητα, τολμά και αναποδογυρίζει την πραγματικότητα. Η ρεαλιστική ματιά συγχέεται με τη φανταστική. Κόσμοι υπαρκτοί και κόσμοι ανύπαρκτοι ταξιδεύουν παράλληλα, υπό τους ήχους της πρωτότυπης μουσικής και των τραγουδιών της Ηλέκτρας Θεολόγη και του Andrea Libero Cito.
Μια πολύχρωμη και πολυφωνική τοιχογραφία χαρακτήρων εισβάλλει ορμητικά στη σκηνή κι ενώνεται με την μοναχική φωνή του Ανθρώπου, που ψάχνει απεγνωσμένα νόημα στο αέναο υπαρξιακό ερώτημα:
Και γιατί ταραζόμαστε; Γιατί κάνουμε τόσες ανοησίες; Και τι ζητάμε; Ούτε
οι ίδιοι ξέρουμε. Κι αν όλα, όσα θέλαμε, τα αποκτούσαμε, πάλι θα
υποφέραμε. Δεν έχουμε ιδέα τι θέλουμε.