Η μεγάλη επιτυχία του Θεάτρου Σταθμός επαναλαμβάνεται για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Το έργο - τομή του νεοελληνικού θεάτρου, που υπολογίζεται ότι έχουν δει σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό παραπάνω από 500.000 θεατές, επανέρχεται στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός - είκοσι χρόνια από τη συγγραφή του και δέκα μετά το τελευταίο του ανέβασμα στη σκηνή. Το γάλα στα ρωσικά λέγεται «μαλακό». Έτσι, περίεργα, μια άλλη ελληνική λέξη, σπαρμένη μέσα σε μια άλλη γλώσσα, δίνει εκεί, στο ξένο χωράφι, πολύ πιο άμεσα και ανάγλυφα την αίσθηση του πράγματος, απ’ ότι η αντίστοιχη που το ονοματίζει στα ελληνικά. Γι’ αυτήν ακριβώς την αίσθηση θέλει να μιλήσει «Το γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη και οι ήρωες του. Μια μητέρα από την πρώην Σοβιετική ένωση και οι δυο της γιοι συνθέτουν μια συγκλονιστική οικογενειακή ιστορία όπου φωτίζεται δεξιοτεχνικά από τον συγγραφέα ο συναισθηματικός κόσμος των ηρώων και οι ανησυχίες τους, όπως αυτές πηγάζουν μέσα από το κοινωνικό τους περιβάλλον, αλλά κυρίως η αίσθηση που έχει κανείς πως όλα μέσα του μαλακώνουν και ζεσταίνονται, όταν σταματάει πια να κλαίει και να πονάει γιατί δέχεται την τροφή του. Αγαπιέται… Κι όταν αυτό δεν συμβαίνει, τότε νιώθει ξένος. Σαν πρόσφυγας ανάμεσα σε δυο πατρίδες. Ξένες κι αυτές. Τη σκηνοθεσία - έχοντας στη διάθεσή τους μια εξαιρετική διανομή - υπογράφουν ο Μάνος Καρατζογιάννης με μακρά θητεία στο ελληνικό έργο και η Ερμίνα Κυριαζή, η οποία σκηνοθέτησε την περασμένη σεζόν και το πιο πρόσφατο έργο του Βασίλη Κατσικονούρη «Τσιτάχ. Η ερημιά του τερματοφύλακα». Η παράστασή αφιερώνεται στη μνήμη του Κωνσταντίνου Παπαχρόνη, ο οποίος ήταν ο πρώτος που ερμήνευσε το ρόλο του Λευτέρη το 2006 στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου.
Έγραψαν για την παράσταση:
Κάθε ηθοποιός στην παράσταση αυτή υπερασπίζεται ερμηνευτικά μια ολοκληρωμένη υπόσταση ρόλου σε ένα άρτιο ερμηνευτικό κουαρτέτο. Το «Γάλα» ισορροπεί ανάμεσα στην ψυχική νόσο και στην κοινωνική παθογένεια. Στη ρωσική γλώσσα σημαίνει «μαλακό». Πρόκειται για μια ιδιαίτερη γλωσσική σύμπτωση να αποτυπώνει ο ίδιος όρος σε δύο διαφορετικές γλώσσες την ίδια αίσθηση μιας απαλής, ανθρώπινης ζεστασιάς.
Ρέα Γρηγορίου, 15/01/2024, Η Καθημερινή
Η διαφορετικότητα σε δύο επίπεδα | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (kathimerini.gr)
Οι δουλεμένες ως την παραμικρή λεπτομέρεια υποκριτικές επικοινωνούν μεταξύ τους. Ο Μ. Καρατζογιάννης στον καλύτερο ρόλο του μέχρι σήμερα, χτίζει αδρά, ψηφίδα με ψηφίδα, με τον λόγο και με την κίνηση τον χαμένο σε όνειρα, αλλά ζηλωτή της ζωής Λευτέρη. Ο Δημήτρης Πασσάς δίνει καίρια αλλά με πλατιές πινελιές το πρόσωπο του “πραγματιστή” της ζωής, αλλά αρνητή του ονείρου Αντώνη. Η Στέλλα Γκίκα πλάθει έξοχα τη μάνα Ρήνα με όλες τις πτυχές της, σαν μια καρτερική, προστατευτική, αλλά συγχρόνως παγιδευτική αγκαλιά για τα παιδιά της. Η Ελένη Σακκά σαν ” αρραβωνιαστικιά ” του Αντώνη χρωματίζει ζωηρά το “μοντέρνο” αλλά και αναγκεμένο μαζί κορίτσι της αντιφατικής εποχής μας. Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Άγγελου Αγγελή δίνουν με τα μουντά τους χρώματα το στίγμα της χαμοζωής των ηρώων. Οι φωτισμοί του Άγγελου Παπαδόπουλου και η μουσική του Νεοκλή Νεοφυτίδη στηρίζουν το σκοτεινό, αλλά όχι ζοφερό κλίμα. ”
Λέανδρος Πολενάκης, Η Αυγή της Κυριακής, 21/1/2024
Κριτική θεάτρου / «Το γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη στο Θέατρο Σταθμός | Αυγή (avgi.gr)
Η Ερμίνα Κυριαζή και ο Μάνος Καρατζογιάννης το σκηνοθέτησαν σε μια παράσταση υψηλών θερμοκρασιών, βασισμένοι στη σκηνική λειτουργικότητα και τον αβίαστο ρεαλισμό του (τον οποίον διέρρηξαν ελαφρώς, σπάζοντας σε σημεία την επιδίωξη αυστηρής αληθοφάνειας). Έτσι, ο κόσμος του έργου και τα δεκάδες θέματα που ανοίγουν με αφορμή αυτή την οικογένεια (το ζήτημα της καταγωγής ως βάρος και ως καταφύγιο, η αίσθηση του μη ανήκειν, ο ρατσισμός, οι αδερφικές σχέσεις, η βία, η αμηχανία μπροστά στις ψυχικές ασθένειες) κατακλύζουν τη σκηνή, ενώ μαζί τους συμπλέουν σε ισχυρές δόσεις το συναίσθημα αλλά και το χιούμορ. Στυλοβάτες του εγχειρήματος οι τέσσερις ερμηνευτές, καθώς έχουμε να κάνουμε με κατεξοχήν έργο χαρακτήρων: όχι μόνο ο Μάνος Καρατζογιάννης στον κομβικό ρόλο του Λευτέρη, για τον οποίο διανύει μεγάλες ψυχικές αποστάσεις (ξεχωρίζει στους χαμηλούς, εσωτερικούς τόνους του), αλλά και η Στέλλα Γκίκα, για την πηγαία ερμηνεία της στο ρόλο της Ρήνας, αυτής της ταλαιπωρημένης γυναίκας λαϊκής καταγωγής, και ο πολύ καλός Δημήτρης Πασσάς στο ρόλο του Αντώνη, που αποδεικνύει πως ο ρόλος του δεν είναι τόσο μονοδιάστατος όσο φαίνεται. Ωραία η Ελένη Σακκά ως Νατάσα, επιβάλλεται αρχικά με τη φίνα κομψότητά της, για να επιδείξει ερμηνευτικό σθένος όταν ο ρόλος το απαιτήσει. Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Άγγελου Αγγελή εξυπηρετούν την επιθυμία για λιτότητα, ενώ η μουσική του Νεοκλή Νεοφυτίδη μπολιάζει τα λαϊκά άσματα που αγαπάει ο Λευτέρης με ροκ αποχρώσεις.
Τώνια Καράογλου, 28/12/2023, Aθηνόραμα
Το γάλα - Κριτική - Athinorama.gr
Ο κύριος Κατσικονούρης δείχνει σαφώς την εμπιστοσύνη του στην καλλιτεχνική διεύθυνση του θεάτρου «Σταθμός», όπως αποδείχτηκε και από την ανάθεση των έργων του «Καγκουρό» και «Τσιτάχ» στο ίδιο θέατρο. Η ερμηνεία της κυρίας Γκίκα είναι σπαρακτική και συμπληρώνεται από τις κορυφαίες ερμηνείες του Μάνου Καρατζογιάννη και του Δημήτρη Πασσά. Άψογη και η Ελένη Σακκά στον εύθραυστο αλλά καθοριστικό της ρόλο. Η παράσταση είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Κωνσταντίνου Παπαχρόνη, του ηθοποιού που πρώτος ερμήνευσε τον ρόλο του Λευτέρη, το 2006 στην παράσταση του Εθνικού, καθώς και στον πρόσφατα απολεσθέντα μεγάλο δάσκαλο του θεάτρου μας, τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο.
Νίκος Ξένιος, 19/12/2023, Bookpress.gr
Δύο σημαντικές παραστάσεις στο θέατρο «Σταθμός»: "Bella Figura" της Γιασμίνα Ρεζά και «Το γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη (bookpress.gr)
Η παράσταση στο θέατρο «Σταθμός» έδειξε όλα όσα θίγει το έργο, ανέδειξε το χιούμορ του, και είχε την τύχη να έχει θαυμάσιες ερμηνείες που ανέδειξαν τους διαφορετικούς κόσμους του κάθε ήρωα και ηρωίδας. Ο Μάνος Καρατζογιάννης, στην πιο μεστή στιγμή του στον ρόλο του Λευτέρη. Η Στέλλα Γκίκα είναι ολόκληρη μια αγκαλιά, τρυφερή, πονεμένη, στιβαρή, μέχρι που σπάει… Ο Αντώνης του Δημήτρη Πασσά είναι ο άνθρωπος που αποφάσισε να αφήσει πίσω το συναίσθημα, γιατί πιστεύει ότι θα τον πισωγυρίσει σ’ έναν κόσμο που δεν θέλει να επιστρέψει. Και αγωνίζεται να πείσει και τον εαυτό του γι’ αυτό, κάποιες στιγμές. Ειδικά στη σπαρακτική τελευταία σκηνή… Και η Νατάσα της Ελένης Σακκά είναι το απλό κορίτσι από την περιφέρεια, μοντέρνο και καταδεκτικό, τρυφερό και αποφασιστικό. Μια πολύ ωραία παράσταση για ένα σπουδαίο έργο.
Όλγα Σελλά, 28/01/2025, https://www.oanagnostis.gr/to-gala-kai-kataramenos.../...
Πόσο ωραίο αυτό το έργο του Κατσικονούρη, πόσο! Για το "Γάλα" λέω που έγινε μία πολύ δυνατή παράσταση από τον Μάνο Καρατζογιάννη, ο οποίος σκηνοθετεί μαζί με την Ερ. Κυριαζή και παίζει το ρόλο του σχιζοφρενή Λευτέρη. Μαζί του η Γκίκα, ο Πασσάς και η Σακκά. Το Θέατρο Σταθμός ήταν φίσκα από κόσμο κι αυτό γίνεται σε κάθε παράσταση. Πολύ δραματικό έργο με απαραίτητες ανάσες χιούμορ από τη μεριά του συγγραφέα και των σκηνοθετών. Βαρύ επίσης για όλους όσοι έχουν συμβιώσει με κάποιον άνθρωπο ψυχικά ασθενή. Περάστε οπωσδήποτε από το θέατρο "Σταθμός" απέναντι απ' το μετρό Μεταξουργείο.
Αντώνης Μποσκοΐτης, 4/01/2025
Μια καταπληκτική αλλά και συγκινητική παράσταση που πραγματεύεται με σεβασμό ένα επίκαιρο θέμα, που ξυπνά τον άνθρωπο μέσα μας και μας προτρέπει να κοιτάξουμε δίπλα μας έναν άλλο αγώνα παράλληλο. Ένα μεγάλο μπράβο στους συντελεστές της παράστασης και στους ηθοποιούς για τις υπέροχες ερμηνείες τους.
Μαρία Βενέτη, 28/12/2023, All4fun.gr
Είδαμε «Το γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη, στο Θέατρο Σταθμός (all4fun.gr)
Συγκλονιστικός ο Μάνος Καρατζογιάννης στον ρόλο του Λευτέρη, σε μια ερμηνεία που έχει πολύ εκφραστικότητα (ειδικά στα κομμάτια των μονολόγων για πιο προσωπικά ζητήματα) και ένταση ταυτόχρονα, ενσαρκώνοντας ένα παιδί που γεννήθηκε για να κάνει όνειρα και, μέσα από αυτά, να ελπίζει ότι θα γίνει και το γύρω του καλύτερο, όμως η πραγματικότητα το συντρίβει. Πολύ καλή στο πλευρό του η Στέλλα Γκίκα, στον ρόλο της μάνας, μιας λαϊκής γυναίκας που βρίσκεται ξένη σε μια νέα πατρίδα με την ελπίδα να δει τα παιδιά της να κερδίζουν το στοίχημα να γίνουν “Έλληνες”, με “όπλα” της την αληθινή έκφραση όλων εκείνων των γυναικών που, με το πείσμα, την αμάθεια, το χιούμορ και την αλήθεια τους, παλεύουν για ένα καλύτερο μέλλον, παρόλο που υποσυνείδητα γνωρίζουν ότι είναι μάλλον ουτοπικός ως στόχος. Απέναντί τους, ο Δημήτρης Πασσάς στον ρόλο του Αντώνη, ενός ακραία πραγματιστή ανθρώπου, καταφέρνει να γίνει πολλές φορές αντιπαθής, δείγμα του πόσο άρτια έχει ερμηνεύσει τον ήρωά του – έναν νέο άνδρα που η πραγματικότητα διαμόρφωσε έτσι που επιζητά την καταξίωση με κάθε μέσο, που παλεύει πολύ με όσα έχει διδαχτεί από τη μητέρα του, αλλά στο τέλος ακολουθεί τη “λογική”, πληρώνοντας κι αυτός το δικό του ακριβό μερίδιο στην εξαγορά της “ευτυχίας”.
Θοδωρής Κ., 02/01/2023, Sinwebradio.com
Είδαμε την παράσταση 'Το Γάλα' στο θέατρο Σταθμός - Sin Radio (sinwebradio.com)
Στέλλα Γκίκα, Δημήτρης Πασσάς, Ελένη Σακκά και Μάνος Καρατζογιάννης, μία διανομή αξιοπρόσεκτη, με ολοκληρωμένες ερμηνείες. Η μητέρα της Στέλλας Γκίκα ώριμη υποκριτικά και πληθωρική συναισθηματικά. Σε κερδίζει αμέσως, σε βάζει «μέσα» στη σκηνική περιπέτεια, με την εξαιρετική εμβάθυνση στο ήθος και τη συμπεριφορά της μάνας που κουβαλάει σταυρό, με ένα παιδί που βασανίζεται από σχιζοφρένεια. Η παρουσία της προκαλεί συγκινητικό, κυριολεκτικά, φορτίο που με κάποιον τρόπο δεν βαραίνει την ψυχή του θεατή, αντίθετα λειτουργεί εξαγνιστικά, γαληνευτικά. Σε αυτή την περίπτωση αξιολογούμε την επιτυχία της σκηνοθετικής γραμμής των Ερμίνας Κυριαζή και Μάνου Καρατζογιάννη. Ο Δημήτρης Πασσάς παίζει τον Αντώνη, τον μεγάλο αδελφό, με την απαραίτητη δεξιοτεχνία και αφοσίωση, για έναν ήρωα μπλοκαρισμένο στα «πρέπει» και τα στερεότυπα της ταπεινής καταγωγής, ο οποίος παλεύει να ξεφύγει από την οικονομική και συναισθηματική μιζέρια. Η Νατάσα της Ελένης Σακκά, πολύ καλή, άμεση και συγκεντρωμένη στην ηρωίδα της. Για το Λευτέρη του Μάνου Καρατζογιάννη, ότι και να γράψει κάποιος λίγο θα είναι. Ένας ευάλωτος χαρακτήρας, μια ψυχή απελπισμένη που ψάχνει για την αποδοχή, το νοιάξιμο, την έλξη της οικειότητας, την ομορφιά της ανθρώπινης εγγύτητας, την ειλικρινή αγάπη. Μέσα στη σύγχυση του ψυχικού του νοσήματος, αναγνωρίζει το κενό και τη φτήνια στις σχέσεις. Ξεριζωμένος από το χωριό του στη Ρωσία και τη φύση, αδυνατεί να προσαρμοστεί στο καινούριο περιβάλλον. Μόνο εκεί ένοιωθε γεμάτος και χαρούμενος. Ζει έντονα την προσφυγιά μέσα του, απαρηγόρητος για το «ξένο» που πρέπει να αφομοιώσει. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, καθώς ο πόνος είναι άφατος και ο ίδιος χωρίς άμυνες απέναντι στο «καινούριο» της δεύτερης πατρίδας. Εντελώς ανυπεράσπιστος απέναντι στις νέες κοινωνικές και ηθικές επιταγές που τον καλούν να «συνέλθει» με τα νέα δεδομένα, παραπαίει, στεγνός, χωρίς την απαραίτητη «τροφή» της αγάπης, γυμνός από στοργή, ζεστασιά και ευαισθησία. Ο Μάνος Καρατζογιάννης ενσαρκώνει το Λευτέρη, με αξιοθαύμαστο τρόπο. Συνδυάζει το χάρισμα στην υποκριτική τέχνη και παράλληλα το στοιχείο της ταύτισης με την περσόνα που υποδύεται, έτσι ώστε να μεταμορφώνεται στον ίδιο το Λευτέρη, με ένα ρεαλισμό που σπάει κόκκαλα. Αλλά παρουσιάζεται και με μια σπουδαία ψυχολογική απαλότητα, ικανή να στείλει στην πλατεία ισχυρές επιδράσεις, σκέψεις και ιδέες γύρω από το στίγμα της ψυχικής ασθένειας, η οποία συνήθως οδηγεί τα άτομα αυτά στο περιθώριο και την δυστυχία. Ένας ηθοποιός με πλούσια εμπειρία σε ποικιλία ρόλων, όπως ο Καρατζογιάννης, δεν εντυπωσιάζει μόνο με την άρτια δυναμική του στη σκηνή, αλλά και με το σεβασμό, την ακεραιότητα και τη συνέπεια, όπως προσεγγίζει τους χαρακτήρες που καλείται να ερμηνεύσει. Η αλήθεια και η διαφάνεια ξεχωρίζουν και ενισχύουν το δραματουργικό βάθος που διαμορφώνεται, υπογραμμίζοντας την τραγική στόφα της οικογενειακής ιστορίας. Εν κατακλείδι η ερμηνεία του θεωρείται υποδειγματική θεατρικού ταπεραμέντου.
Zωή Τόλη, 6/12/2023, Enetpress
Κριτική θεάτρου: «Το γάλα», του Βασίλη Κατσικονούρη, στο θέατρο Σταθμός, σε σκηνοθεσία Ερμίνας Κυριαζή και Μάνου Καρατζογιάννη | Enetpress
Η βία διαδέχεται και εναλλάσσεται με την τρυφερότητα, η ένταση με τη γαλήνη, η απελπισία με την ελπίδα, το όνειρο με τον εφιάλτη. Οι τρεις ήρωες στο «Γάλα» είναι σχεδόν σύμβολα κάτι βαθύτερου, της πατρίδας, του αδιεξόδου, της ελπίδας. (…) Ο Μάνος Καρατζογιάννης με τρόπο απολύτως εκφραστικό διατρέχει όλα τα στάδια του ερμητικά κλειστού Λευτέρη, όλα τα σκοτάδια του και βέβαια την εξαθλίωσή του. Ο Δημήτρης Πασσάς δίνει ένα ρεσιτάλ υποκριτικής, με αυτό το αδυσώπητο πρόσωπο του ανερμάτιστου Κοβάλσκυ, αυτού του νέου που θα περάσει καταπέλτης πάνω από όλους για να ανέλθει, ενώ ο Λευτέρης θα λευτερωθεί μέσα στην τρέλα του. Η εμπνευσμένη σκηνοθεσία της Ερμίνας Κυριαζή και του Μάνου Καρατζογιάννη μαζί με τα σκηνικά του Άγγελου Αγγελή και τον φωτισμό του Άγγελου Παπαδόπουλου απέδωσαν απολύτως το κλειστοφοβικό υπόγειο που φιλοξενούσε αυτή την οικογένεια αποκαλύπτοντας τα τραύματά της.
Μαρία Μαρή, 11/01/2024, In2life.gr
Είδαμε «Το Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη στο Θέατρο Σταθμός (in2life.gr)
Aνατριχιαστικά ωμό, ψυχαναλυτικό «To Γάλα» τού Βασίλη Κατσικονούρη στο Θέατρο Σταθμός σε μια ακραία ερμηνεία τού πρωτεϊκού Μάνου Καρατζογιάννη που αγγίζει τη σκηνική σκληρότητα με χειρουργικό τρόπο. Εστιάζοντας στην συγκεκριμένη παράσταση, είναι η καλύτερα από τις τρεις ερμηνευτικές προσεγγίσεις αυτού του ερεβώδους έργου (που έχω δει μέχρι τώρα). Το πολυπληθές κοινό επικροτεί χειροκροτώντας κάθε βράδυ τού λόγου το αληθές.
Κωνσταντίνος Μπούρας, 9/01/2024, Fractalart.gr
Aνατριχιαστικά ωμό, ψυχαναλυτικό «To Γάλα» τού Βασίλη Κατσικονούρη στο Θέατρο Σταθμός σε μια ακραία ερμηνεία τού πρωτεϊκού Μάνου Καρατζογιάννη • Fractal (fractalart.gr)
Μια συγκλονιστική παράσταση! Οι ερμηνείες μας καθήλωσαν. Πολύ καλή σκηνοθεσία, σε ένα απέριττο σκηνικό που γέμισε με συναισθήματα. Πότε συγκίνηση, πότε γέλιο, όλα μέσα στης ζωής την πρόκληση. Η παράσταση αυτή θα σας γεμίσει με τρυφερότητα, με θυμό, με νοσταλγία. (..) Υπέροχος ο Καρατζογιάννης στον ρόλο!!! Όλοι φοβεροί!
Ρίτα Καψιώτη, 17/12/2023, Open Mind
Είδαμε και προτείνουμε: ΤΟ ΓΑΛΑ (theatromusicbooks.blogspot.com)
Μη χάσετε αυτή την παράσταση, δώστε στον εαυτό σας την ευκαιρία να δει πραγματικό θέατρο, να συγκινηθεί, αλλά και να προβληματιστεί. «Το γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη είναι ένα έργο με κέντρο τον άνθρωπο και η παράσταση το αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο. Αξίζει να σημειωθεί πως η παράσταση αφιερώνεται στη μνήμη του Κωνσταντίνου Παπαχρόνη, ο οποίος ήταν ο πρώτος που ερμήνευσε το ρόλο του Λευτέρη το 2006 στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου.
Θάνος Ξάνθος, 5/01/2025, Το Γάλα: Eίδαμε την παράσταση - Η κριτική μας
Προσωπικά, ανήκω σ’ αυτούς που είδαν το Γάλα όταν ήταν ακόμα φρέσκο ως δραματικό κείμενο. Δεν είχε ακόμα γίνει ταινία, δεν είχε παρασταθεί από ερασιτεχνικούς συλλόγους, δεν είχε αφήσει ακόμα το βαθύ του αποτύπωμα στο γίγνεσθαι του ελληνικού θεάτρου. Από τότε πέρασαν πάνω από δέκα χρόνια και μαθαίνοντας το καλοκαίρι που έφυγε ότι το εν λόγω έργο θα λάβει ξανά σάρκα και οστά στο θέατρο «Σταθμός» από τον Μάνο Καρατζογιάννη, αισθάνθηκα μια αγωνία και μια αδημονία για την επανεμφάνισή του στο σανίδι. Και μάλιστα στο συγκεκριμένο «σανίδι». Ο Μάνος Καρατζογιάννης, ηθοποιός, σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου «Σταθμός» αλλά και ταυτόχρονα ένας νέος άνθρωπος, έχει θέσει πολύ ψηλά τον πήχη πρωτίστως στον εαυτό του και στη συνέχεια στην ποιότητα του θεάτρου του οποίου ηγείται καλλιτεχνικά. Αεικίνητος, ακούραστος, ασταμάτητος, καταπιάνεται αγόγγυστα πότε με τη σκηνοθεσία, πότε με την ερμηνεία, πότε και με τους δύο αυτούς τομείς στο πλαίσιο της δράσης του εκεί. Έτσι, στο Γάλα υποδύεται τον Λευτέρη, τον μικρό, σχιζοφρενή γιο μιας οικογένειας μεταναστών από τη Ρωσία αλλά και συνεργάζεται στη σκηνοθεσία της παράστασης με την Ερμίνα Κυριαζή. Είναι αναμφισβήτητο ότι σηκώνει στους ώμους του το μεγαλύτερο βάρος του έργου. Είναι εξοικειωμένος εξάλλου με τέτοιους ρόλους, ρόλους δηλαδή δραματικών προσώπων με ιδιαιτερότητες εντός ή εκτός εισαγωγικών. Σε κάποια συνέντευξή του πρόσφατα είχε δηλώσει πως ως άτομο είχε δεχτεί ρατσισμό σε σημείο που χρειάστηκε να χαράξει δρόμους για τον εαυτό του. Κατόρθωσε δηλαδή το πρόβλημα να το αξιοποιήσει και να επιδοθεί στην τέχνη του θεάτρου δημιουργώντας πολύ όμορφα καλλιτεχνικά αποτελέσματα. Η αλήθεια είναι ότι όσοι τον παρακολουθούμε πιστά έχουμε πλέον απαιτήσεις από εκείνον. Και ο τελευταίος ανταποκρίνεται σε αυτές άριστα. Μάνο Καρατζογιάννη, σε όσους είπες: «συγγνώμη κιόλας που υπάρχω» εγώ θα ανταπαντήσω: «ευτυχώς που υπάρχει αυτός ο καλλιτέχνης!» (…) Γκίκα, Πασσάς και Σακκά καλούνται να ανταποκριθούν όχι απλά σε ρόλους αλλά σε μια υψηλή θεατρική περίσταση – πρόκληση – ευκαιρία και η αλήθεια είναι πως βάζουν και οι τρεις τα δυνατά τους επιτυγχάνοντας ένα συνολικό αποτέλεσμα ευχάριστο και συγκινητικό για το κοινό, και αυτό που ήδη ξέρει και αυτό που πρώτη φορά βλέπει το Γάλα.
Μαρίνα Αποστόλου, 26/11/2023, Θεατρικές απόψεις
Θεατρικές Απόψεις (theatrikesapopseis.blogspot.com)
Συγκλονιστικός ο Μάνος Καρατζογιάννης στον ρόλο του Λευτέρη, σε μια ερμηνεία που έχει πολύ εκφραστικότητα (ειδικά στα κομμάτια των μονολόγων για πιο προσωπικά ζητήματα) και ένταση ταυτόχρονα, ενσαρκώνοντας ένα παιδί που γεννήθηκε για να κάνει όνειρα και, μέσα από αυτά, να ελπίζει ότι θα γίνει και το γύρω του καλύτερο, όμως η πραγματικότητα το συντρίβει. Πολύ καλή στο πλευρό του η Στέλλα Γκίκα, στον ρόλο της μάνας, μιας λαϊκής γυναίκας που βρίσκεται ξένη σε μια νέα πατρίδα με την ελπίδα να δει τα παιδιά της να κερδίζουν το στοίχημα να γίνουν “Έλληνες”, με “όπλα” της την αληθινή έκφραση όλων εκείνων των γυναικών που, με το πείσμα, την αμάθεια, το χιούμορ και την αλήθεια τους, παλεύουν για ένα καλύτερο μέλλον, παρόλο που υποσυνείδητα γνωρίζουν ότι είναι μάλλον ουτοπικός ως στόχος. Απέναντί τους, ο Δημήτρης Πασσάς στον ρόλο του Αντώνη, ενός ακραία πραγματιστή ανθρώπου, καταφέρνει να γίνει πολλές φορές αντιπαθής, δείγμα του πόσο άρτια έχει ερμηνεύσει τον ήρωά του – έναν νέο άνδρα που η πραγματικότητα διαμόρφωσε έτσι που επιζητά την καταξίωση με κάθε μέσο, που παλεύει πολύ με όσα έχει διδαχτεί από τη μητέρα του, αλλά στο τέλος ακολουθεί τη “λογική”, πληρώνοντας κι αυτός το δικό του ακριβό μερίδιο στην εξαγορά της “ευτυχίας”. Μια παράσταση με ερμηνείες που συνομιλούσαν αρμονικά μεταξύ τους και ανέδειξαν τα πολλαπλά επίπεδα του κειμένου. Μια παράσταση που σε συνταράσσει, σου σφίγγει το στομάχι αλλά συγχρόνως ξεθολώνει το τζάμι μιας κοινωνίας που εθελοτυφλεί. Για άλλη μια φορά στο θέατρο Σταθμός φύγαμε αποζημιωμένοι από την θεατρική μας επιλογή. Πολλά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές. Θεατρόφιλό μας κοινό να μην αμελήσετε να την δείτε. Από τις καλύτερες παραστάσεις της θεατρικής περιόδου.
Έλενα Γαζγαλή, All4fun.gr, 30/01/2024
Η επιλογή της εβδομάδας: «Το γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη, σε συνσκηνοθεσία Ερμίνας Κυριαζή & Μάνου Καρατζογιάννη, στο Θέατρο Σταθμός - all4fun.gr
Οι χαρακτήρες του έργου ζωντανεύουν επί σκηνής μέσα από τις καλοζυγισμένες αλλά ταυτόχρονα οργανικές και ειλικρινείς ερμηνείες των ηθοποιών. Τη φιγούρα της Ελληνοπόντιας μάνας που αναγκάζεται να αποποιηθεί ένα μέρος της πολιτισμικής κληρονομιάς του τόπου της για να κάνει πιο εύκολη την καθημερινότητα των δυο γιών της, φέρνει στη σκηνή η Στέλλα Γκίκα με απλότητα και τιμιότητα απέναντι στον χαρακτήρα της Ιρίνας. Ακόμα και στις δύσκολες στιγμές που δημιουργούνται αμφιβολίες στον θεατή, είναι αδύνατο να χάσει τη συμπάθεια και την κατανόησή του για την Ρίνα. Ο Μάνος Καρατζογιάννης πλάθει άψογα με την αφοπλιστική ερμηνεία του έναν Λευτέρη που κουβαλάει στις πλάτες του όλο το βάρος αλλά και όλη την ελαφρότητα του κόσμου. Είναι ένα ενήλικο παιδί που με συνοδοιπόρο τις αναμνήσεις του και τη μουσική, ψάχνει το νόημα της ύπαρξης στην αρχή της, στην αγκαλιά της μητέρας. Ο Λευτέρης είναι ο χαρακτήρας που σου προκαλεί τα πιο έντονα συναισθήματα: συμπάθεια, χαρά, θυμό, απογοήτευση, λύπη. Ο Λευτέρης του Μάνου Καρατζογιαννη με όλη του την αυθεντικότητα είναι αυτό που κάνει εικόνα κανείς διαβάζοντας το θεατρικό κείμενο. Κάπου εκεί έρχεται ο Δημήτρης Πασσάς ως ο μεγάλος αδελφός Αντώνης, και φέρνει στην σκηνή με συνέπεια και άνεση, μια φιγούρα γνώριμη λίγο πολύ σε όλους. Είναι ο τύπος αρρενωπού άντρα που είναι αποφασισμένος να τα καταφέρει χωρίς να υπολογίζει τίποτα. Τι κι αν πρέπει να προσποιηθεί ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι, ότι αγαπάει κάποια άλλη από αυτήν που αγαπάει, ότι η οικογένεια του είναι μια μέση ελληνική οικογένεια; Ο σκοπός, και όπου σκοπός βάλτε το χρήμα, αγιάζει τα μέσα. Ο Δημήτρης Πασσάς καταφέρνει να συμπαθήσεις και να αντιπαθήσεις τον Αντώνη όσες φορές το απαιτεί το έργο. Ο καταλύτης της δράσης όμως δεν είναι άλλος από τη Νατάσα που ερμηνεύει ιδανικά η Ελένη Σακκά. Η μελιστάλακτη και συμπαθητική μέλλουσα σύζυγος του Αντώνη, κόρη πλούσιου βενζίνα, φερνει έναν αέρα χαράς και ελπίδας στην οικογένεια και στον ίδιο τον Λευτέρη αλλά τελικά η παρουσία της βάζει σε λειτουργία τη μηχανή της τραγωδίας. Η σκηνοθεσία τονίζει με μαεστρία το χιούμορ του θεατρικού κειμένου, και καταφέρνει έτσι να μην προδίδει τη συνέχεια στον θεατή αλλά και να τονίζει το κρεσέντο της τραγικότητας.
Στέλλα Τρέχα, deBop.gr, 09/03/2024
Είδαμε την παράσταση «Το Γάλα» στο θέατρο Σταθμός | ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ | deBóp (debop.gr)
Αξιοποιώντας στο έπακρο τον εκφραστικό πλούτο όλων των ηθοποιών που συμμετέχουν, η σύγχρονη σκηνοθεσία στο έργο του Β. Κατσικονούρη ξεδιπλώνει όλες τις πτυχές του απίστευτα δυνατού κειμένου. Αν και η μετανάστευση όπως και η διαταραχή της ψυχικής υγείας είναι ζητήματα ταμπού για την ελληνική κοινωνία μέχρι τις μέρες μας, στο Γάλα τα δύο αυτά φοβερά «μυστικά» έρχονται στο προσκήνιο, αναζητούν το φως που τους ανήκει και απαιτούν την αποδοχή. Αναζητούν αυτό που ως γάλα θα μαλακώσει το κουρασμένο σώμα και θα δροσίσει τη διψασμένη ψυχή.
Θανάσης Αντωνίου, 4/02/2025, Είδαμε «Το Γάλα» στο θέατρο Σταθμός - Zeitgeist
Σε όλο αυτό το υπέροχο σύμπαν που μοιάζει να διπλασιάζει τη σκηνή του θεάτρου, οι τέσσερις υπέροχοι ηθοποιοί μετουσιώνονται στους χαρακτήρες τους και προσφέρουν ερμηνείες αποκαλυπτικού βάθους και ρεαλιστικής μεστότητας. Ο Μάνος Καρατζογιάννης είναι απλά υπέροχος στον ρόλο του ταραγμένου Λευτέρη, με σωματική έκφραση, φωνητική χροιά και συναισθηματικούς υπαινιγμούς που ανεβοκατεβάζουν τον ρόλο από την κορυφή στα τάρταρα, σε ένα διαρκές ψυχογράφημα που μετατρέπει την πλατεία σε αίθουσα εντατικής, λίγο πριν από το τελευταίο ταξίδι. Με ερμηνεία μεστή που αδιαφορεί για οποιαδήποτε ευκολία στην υπερβολή της (γεμάτος ο ρόλος από τέτοιες παγίδες), μετατρέπει τις αναμνήσεις του σε εικόνες, ανοίγει την ψυχή του Λευτέρη διάπλατα και τσαλακώνεται σε νεογέννητο μωρό κάτω από το τραπέζι, τσακισμένος από τους άλλους, μόνος σε τόπο ξένο, αποζητώντας μόνο μία αγκαλιά κι ας νιώθει τη διαρκή απόρριψη όλων όσοι στην τελική τρομάζουν δίπλα του. Συγκλονιστική η Στέλλα Γκίκα στον ρόλο της μάνας Ρήνας, μοιάζει να υπάρχει μόνο για τον ρόλο, χωρίς δικό της πριν και μετά, λες και οι λέξεις έγιναν μικροί θεοί που έπλασαν ζωή από τον Λόγο. Με κάθε της συλλαβή, νεύμα, ταραχή και βλέμμα αφηγείται τη ζωή αυτής της τσακισμένης γυναίκας τόσο οικεία απλά σαν να την ξέραμε από πάντα, σαν να ζει δίπλα μας για χρόνια, σαν να είναι η μάνα η δική μας. Έντεχνα προσγειωμένος στην πραγματικότητα, καιροσκόπος και πραγματιστής μαζί, διαρκώς παλεύοντας με το μέσα του για να μην αφεθεί σε αχρείαστα συναισθήματα που θα τον εκτροχιάσουν από την πορεία του, ο Αντώνης του Δημήτρη Πασσά αποκτά καίρια ουσία και εκτόπισμα, αποδίδοντας στην εντέλεια τον “άντρα του σπιτιού”, κρύβοντας εντέχνως το απογοητευμένο και φοβισμένο παιδί που στην αλήθεια είναι. Ουσιαστικά αφοσιωμένη στην αμηχανία της αρραβωνιαστικιάς Νατάσας, η Ελένη Σακκά κλιμακώνει διακριτικά την παρουσία και την ερμηνεία της με μαεστρία και ρυθμό, έτσι όπως μάλιστα εξελίσσεται σε παράγοντα καταλυτικό για το φινάλε που σε γραπώνει από τα σωθικά.
Μάνος Θηραίος, UrbanLife.gr, 14/02/2024
Είδαμε την παράσταση | Το γάλα | UrbanLife.gr
Συγκλονιστική παράσταση, που συγκινεί. Εξαιρετικές ερμηνείες από τους τέσσερες ηθοποιούς: Η Στέλλα Γκίκα, στον ρόλο της ξενο-δουλεύτρας μάνας, προσπαθώντας να τα «βγάλει πέρα» αλλά και να ισορροπήσει ανάμεσα στους δυο, διαφορετικής ψυχοσύνθεσης και χαρακτήρων, γιους της. Ο Δημήτρης Πασσάς, αποτυπώνοντας τον καιροσκόπο και συμφεροντολόγο μεγαλύτερο γιο, Αντώνη. Η Ελένη Σακκά (Νατάσα), ως αθώα αρραβωνιαστικιά, καλοπροαίρετη, αλλά και θύμα αυτών που θα λάβουν χώρα, στην πορεία της υπόθεσης. Ο Μάνος Καρατζογιάννης, σκιαγραφώντας άριστα τον πλέον τραγικό ήρωα της ιστορίας, κοινωνικά απροσάρμοστο και παραβατικής συμπεριφοράς, μικρότερο γιο, Λευτέρη. Πολλά και παρατεταμένα χειροκροτήματα, στο τέλος, από τους θεατές. Εύγε!
Νίκος Μπατσικανής, 5/12/2024, «ΤΟ ΓΑΛΑ», του Βασίλη Κατσικονούρη
Το Γάλα δεν είναι απλώς ένα θεατρικό έργο· είναι μια υπενθύμιση της κοινής ανθρώπινης εμπειρίας, της ανάγκης για κατανόηση, και της δύναμης της τέχνης να μας «ξεβολεύει» και να μας φέρνει πιο κοντά στην ουσία της ύπαρξής μας. Η νέα προσέγγιση του Μάνου Καρατζογιάννη και της Ερμίνας Κυριαζή ανανεώνει τη σύνδεση του έργου με το κοινό, επαναπροσδιορίζοντας τη διαχρονικότητά του και δίνοντάς του νέα πνοή. Με μια φρέσκια ματιά, η συ-σκηνοθεσία τους δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη δυναμική των χαρακτήρων, αναδεικνύοντας τις βαθύτερες πτυχές των σχέσεών τους και τις συγκρούσεις που τους καθορίζουν. Οι δύο σκηνοθέτες προσεγγίζουν το έργο με σεβασμό στην αρχική του γραφή, αλλά τολμούν να το απογυμνώσουν από περιττά στοιχεία, δίνοντας χώρο στη συναισθηματική ένταση και τις λεπτομέρειες των χαρακτήρων. Το αποτέλεσμα είναι μια παράσταση που εστιάζει στην ψυχολογία των ηρώων, αναδεικνύοντας τα βαθιά ανθρώπινα ερωτήματα που θέτει το έργο: την ανάγκη για ταυτότητα, την πάλη για αποδοχή και την ένταση μεταξύ προσωπικής ελευθερίας και οικογενειακών δεσμών. Σε ένα σύγχρονο μινιμαλιστικό σκηνικό περιβάλλον και με όχημα μια καλοδουλεμένη ερμηνευτική ομάδα, η παράσταση καταφέρνει να μεταδώσει τη δύναμη του κειμένου στον θεατή, αγγίζοντας τις πιο ευαίσθητες πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης. Μέσα από αυτή τη σκηνοθετική προσέγγιση και τις ερμηνείες, το έργο του Βασίλη Κατσικονούρη αποκτά νέα διάσταση, παραμένοντας επίκαιρο και συγκινητικό, ένα έργο που απευθύνεται όχι μόνο στη λογική, αλλά κυρίως στην καρδιά του θεατή.
Γεωργία Οικονόμου, 4/12/2024, Στο Θέατρο Σταθμός υπάρχει Γάλα που "μαλακώνει" την ψυχή μας
" Υπάρχω εφόσον εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι εκφράζω τους καημούς, τα προβλήματα σας, την πίκρα της ξενιτιάς, το μόχθο του εργάτη, την εγκατάλειψη και θα υπάρχω όσο υπάρχουν ταπεινοί, αγνοί, τίμιοι άνθρωποι του λαού, γιατί μόνο στην καρδιά του λαού ζω, εκεί είναι το σπίτι μου." Το Γάλα πρωτοπαίχτηκε στη Νέα Σκηνή του Εθνικού το 2005 και από πέρισυ παρουσιάζεται στο θέατρο Σταθμός σε σκηνοθεσία Ερμίνας Κυριαζή και Μάνου Καρατζογιάννη, είκοσι χρόνια μετά την συγγραφή του. Είναι ένα πολυθεματικό έργο που εστιάζεται σε μια επαναπατρισμένη οικογένεια από την Γεωργία. Μια μάνα η Ρίνα και δύο γιοι, ο μεγάλος ο Αντώνης και ο μικρός ο Λευτέρης. Και οι τρεις προσπαθούν ο καθένας με τον τρόπο του, να επιβιώσουν στη νέα πατρίδα. Ο φιλόδοξος Αντώνης θέλει να αποκτήσει χρήματα και δύναμη, να γίνει κάποιος, κάνοντας αποκοπή από τα συναισθήματα του και τις μνήμες του. Ο μικρός, ο Λευτέρης έχει διαγνωστεί με σχιζοφρένεια.Ελεύθερο πνεύμα, κρατά μέσα του σαν φυλαχτό τις μνήμες του και προσπαθεί να ξεφύγει ακούγοντας λαϊκα τραγούδια και κάνοντας ύποπτες παρέες. Ο Λευτέρης είναι το σύμβολο μιας κατακερματισμένης ελευθερίας, ενός οράματος για μια άλλη ζωή. Εκφράζει την πρωταρχική ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει, να μην είναι ξένος και καίνε μέσα του σαν φλόγα που μερικές φορές γίνεται πυρκαγιά, όλα τα αναπάντητα γιατί της ιστορίας του κόσμου. "Μια ζωή ν' απλώσει το χέρι να χαϊδέψει τα μαλλάκια του, δεν το άπλωσε ο πατέρας του.Το είχε το παιδί πραγματικά σαν ξένο. Τουλάχιστον νάχε πάρει λίγο γάλα απ' τη μανούλα του, να τούδινα εγώ." Η Στέλλα Γκίκα στο ρόλο της Ρίνας δίνει μια ερμηνεία απόλυτα ευθυγραμμισμένη με τη μάνα που αγωνίζεται καθημερινά να διαχειριστεί το άρρωστο παιδί της, τα παράπονα του άλλου γιου, να αποποιηθεί τις μνήμες της για να προστατέψει την οικογένεια της. Η Γκίκα μ' έναν τρόπο ήρεμο κι εσωτερικό, εκφράζει όλο το σπαραγμό για τον ξενητεμό τους, για τον μικρό της γιο, για τον άσχημο γάμο της με τον αλκοολικό σύζυγο.Μια ερμηνεία υποδειγματική, ευαίσθητη, αισθαντική και βαθιά συγκινητική. "Σαν ξένοι είμαστε δω. Με τη βοήθεια της εκκλησίας ζούμε. Ξεκρέμαστοι μείναμε. Ούτε από δω, ούτε από κει." Ο Μάνος Καρατζογιάννης στο ρόλο του Λευτέρη μας συντάραξε ακόμα μια φορά. Του Λευτέρη της ανεκπλήρωτης ελευθερίας, ένα αδάμαστο άλογο των κάμπων της πατρίδας του. Σε καθηλώνει με τις εναλλαγές της φωνής, το βλέμμα και τις κινήσεις φυλακισμένου αγριμιού και καθώς τον κοίταζα σκέφτηκα " σίγουρα έχει αφήσει τον εαυτό του στο σπίτι". Έχει έναν ιδιαίτερο και μοναδικό τρόπο αυτός ο ηθοποιός να σε κάνει να αγαπάς τους ήρωες που υποδύεται κι αυτό είναι ένα μεγάλο δυναμικό, η ικανότητα του να προσεγγίζει με ποιητική ευαισθησία τους ρόλους που επιλέγει. Ανθρώπους ευφιείς και χαρισματικούς, αλλά ελαφρώς αποκλείνοντες από την ψυχολογία της μάζας.Και είναι γεγονός ότι πάντα οι ιδιαίτερα ευφιείς άνθρωποι αποκλείνουν από τη μαζική συνειδητότητα.Όλα τα λαμπερά πνεύματα που πέρασαν από αυτό τον πλανήτη θεωρήθηκαν επικίνδυνοι ή τρελλοί. "Μια σκέψη.Πως πάντα, παντού, ότι κι αν κάνεις, αυτό θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο, θα υπήρχε ένας άλλος τρόπος να το ζεις." Ακριβομετρημένη η ερμηνεία του Δημήτρη Πασσά, κινείται αυστηρά στα πλαίσια του ρόλου, δίνοντας έναν Αντώνη που πείθει για τις προθέσεις του να αναδειχτεί, κρύβοντας την ευαισθησία του. Ωραία σκηνική παρουσία η Ελένη Σακκά, μας παρουσιάζει επιτυχημένα την μικροαστή Νατάσα με τις υλικές επιθυμίες και τον μειωμένο συναισθηματισμό. Η μουσική του Νεοκλή Νεοφυτίδη δίνει χρώμα στην παράσταση και λαϊκή ταυτότητα και οι φωτισμοί του Άγγελου Παπαδοπούλου φωτίζουν τη μιζέρια της φτώχειας όπως την οραματίστηκε ο Άγγελος Αγγελής με το σκηνικό και τα κοστούμια του. "Δεν υπάρχει Θεός άμα δε σ' αγαπάει κανείς," Το Γάλα είναι ένα βαθιά πολιτικό έργο που ασχολείται με την προσφυγιά, τη φτώχεια, τη διαφθορά της υψηλής κοινωνίας, τον αγώνα των προσφύγων να προσαρμοστούν και να επιβιώσουν. Ασχολείται με τον ρατσισμό στις διάφορες εκφάνσεις του και γενικά με την διαφορετικότητα, που ωστόσο είναι αυτή που χρωματίζει τα παζλ των ανθρώπινων κοινωνιών και δημιουργεί ενδιαφέρουσες ποικιλομορφίες. Εξαιρετικά φροντισμένη η σκηνοθεσία της Ερμίνας Κυριαζή και του Μάνου Καρατζογιάννη, "γεμίζει" την σκηνή αλλά και την πλατεία, δημιουργεί μια λειτουργική ροή και πλάθει μια αυθεντική ατμόσφαιρα μιας φτωχής, προσφυγικής οικογένειας. Ωστόσο δεν είναι αυτή ακριβώς η εικόνα. Το εξαιρετικό κείμενο μαζί με την στοχευμένη σκηνοθετική δουλειά, δίνουν στην παράσταση μια ποιητικότητα, μια μελωδικότητα ανεξήγητη που δεν ξέρεις από πού έρχεται, τα γεγονότα δεν την δικαιολογούν και είναι αυτό ακριβώς το στοιχείο μαζί με τις δυνατές ερμηνείες, που κάνει το Γάλα μια παράσταση εξαιρετική!
Λένα Σάββα, 10/01/2025
Το γάλα που στα ρωσικά λέγεται «μαλακό», γίνεται η σταθερή αναζήτηση του οικείου, σημαίνει τη γέφυρα μεταξύ του ανοίκειου και της χαμένης πατρίδας και δηλώνει την πάγια ανάγκη του ανθρώπινου όντος να υπάρχει σε μια συνθήκη αποδοχής και αλληλεγγύης. Περιττό να σημειωθεί πως οι δύο σκηνοθέτες ανέδειξαν με συγκινητικό τρόπο τα σημεία αυτής της εννοιολογικής τριαδικής σχέσης, η οποία επί σκηνής έλαβε σάρκα και οστά και επικοινώνησε σε βάθος με το πληροφοριακό και συγκινησιακό πεδίο του θεατή. Ο Μάνος Καρατζογιάννης επωμίστηκε τον ρόλο του Λευτέρη δίνοντας μια ερμηνεία που προσέγγιζε την πικρία και την ανημπόρια μέσα από ένα πηγαίο χιούμορ, στο οποίο δεν έλειπε ο αυτοσαρκασμός αλλά και η τρυφερότητα. Ομοίως η έξοχη Στέλλα Γκίκα, στο ρόλο της μάνας, απέφυγε τον σκόπελο του μελοδραματισμού, απέδωσε με καθηλωτική απλότητα τις εσωτερικές της συγκρούσεις και «επικοινώνησε» άψογα με τον καθόλα επαρκή, στο ρόλο του φιλόδοξου πρωτότοκου γιου της, Δημήτρη Πασσά. Η Ελένη Σακκά, στο ρόλο της Νατάσσας και πλούσιας αρραβωνιαστικιάς του Αντώνη, επέδειξε μια κινησιολογική και εν γένει υποκριτική ικανότητα που έκλεισε δεξιοτεχνικά την τετράδα των αντίρροπων και αναγκαίων για την επίτευξη του τέλους, δυνάμεων του έργου. Μια διανομή που φώτισε τις ρωγμές των δραματικών προσώπων, ανέδειξε τις βαθιές δομές του έργου και -μεταξύ άλλων- επεσήμανε πως το χιούμορ μπορεί να είναι το ίδιο καυστικό με το δάκρυ και να αναμοχλεύει τα πάθη με τον ίδιο τρόπο που το πράττουν οι πιο σκληρές αφηγήσεις.
Ελένη Γκίνη, 3/01/2025, Είδαμε την παράσταση «Το Γάλα» - Theater Mag