Όταν ένα 12χρονο αγόρι πέφτει σε κώμα εξαιτίας ενός ατυχήματος,  η μαμά του αποφασίζει να εκπληρώσει τα όνειρα του, για να αναγκάσει, κατά κάποιον τρόπο, τον γιο της να βγει από την κωματώδη κατάσταση.  Έτσι, με οδηγό το ημερολόγιό του, όπου ο έφηβος έχει απαριθμήσει τα δέκα πράγματα που θα ήθελε να κάνει,  και τους τόπους που θα ήθελε να δει  «πριν τελειώσει ο κόσμος» σε μια τραγικά προφητική έμπνευσή του, η μητέρα του κινητοποιείται.  Ταξιδεύει όπου ονειρευόταν ο μικρός να ταξιδέψει, από την Ιαπωνία μέχρι την Πορτογαλία , κάνοντας πράγματα που μόνο οι έφηβοι συνηθίζουν, κι όχι οι μαμάδες, όπως το σκέιτ. 

Μετά την πραγματοποίηση κάθε άθλου, η μητέρα πηγαίνει στο προσκεφάλι του διασωληνωμένου γιου της, και του προσφέρει, σαν δώρο, ζεστή-ζεστή την εμπειρία της, όπως το να κολυμπήσει δίπλα σε φάλαινες… 

Στο ταξίδι της αυτό φτάνει πολύ πιο μακριά από ότι φανταζόταν, καθώς ανακαλύπτει και τις δικές της βαθύτερες επιθυμίες.

Μια συγκλονιστικά  ανθρώπινη ιστορία που μας διαβεβαιώνει πως δεν έχουμε χάσει την ανθρωπιά μας όλοι και όλες, τελικά…. 

Η ταινία χρωστά πολλά στην ερμηνεία της Αλεξαντρά  Λαμύ στο ρόλο της μητέρας, μια ηθοποιό που κινείται με άνεση τόσο σε κωμικές όσο και σε δραματικές σκηνές, καταφέρνοντας να παρουσιάζεται δυνατή και αδύναμη την ίδια στιγμή. 

Το Βιβλίο των Θαυμάτων είναι ένα πορτρέτο μιας γυναίκας που είναι πληγωμένη μεν αλλά και αποφασισμένη να πολεμήσει μέχρι τέλους. Η σκηνοθέτρια, παρά το βαρύ συγκινησιακό φορτίο του υλικού της, κατάφερε να αποφύγει τον κίνδυνο ολίσθησης σε ένα υγρό συναισθηματισμό, που θα ακύρωνε το τελικό αποτέλεσμα.

Το αποτέλεσμα είναι μια ταινία που αγγίζει βαθιά τον θεατή.

Η Λίζα Αζουέλος,  σκεφτόταν να εγκαταλείψει το σινεμά όταν στα χέρια της έπεσε το σενάριο. «Ήμουν σε μια καμπή της ζωής μου καθώς και το μικρότερο παιδί μου είχε πια φύγει από το σπίτι, κι ένοιωθα πολύ παράξενα».  Το γεγονός ότι θα αναλάμβανε τον πρωταγωνιστικό ρόλο η αγαπημένη της φίλη Αλεξάντρα Λαμύ, μέτρησε επίσης στην απόφασή της.

«Αρχικά θέλαμε να πάει περισσότερο προς την κωμωδία η ταινία, αλλά  η ιστορία από μόνη της, και τα γυρίσματα στο νοσοκομείο, έδωσαν έναν διαφορετικό τόνο στην ταινία. Την ίδια περίοδο έχασα και τους δύο γονείς μου. Στην ταινία, μια μητέρα προσπαθεί να ξαναδώσει ζωή στο παιδί της, ξαναδίνοντας ζωή στον εαυτό της…».